ต้องนานเท่าไร
ที่เรื่องราวนี้มันถึงจะผ่านพ้นไป
กลิ่นกาแฟในตอนสาย ภาพสุดท้ายที่เธอเดินจากไป
เคยบอกเธอไว้ว่ายังไง ว่าถ้าเธอต้องไปก็ไม่เป็นไร
แต่พอเอาเข้าจริง เป็นฉันที่ไม่ไปไหน
ภาวนาให้ฉันไม่ฝันถึงเธอ
ให้เพลงรักที่ฟังไม่พูดถึงเธอ
ทำได้เพียงปล่อยเบลอ แต่สุดท้ายก็ยังคิดถึงเธอ
โอใจไยเจ้าจึง ไม่ลืม ไม่ลืม
ใครคนนึงในใจ สักที สักที
ก็ลืมไปว่าลืมยังไง ยังคงคิดถึงเธออยู่อย่างนี้
โอใจไยเจ้าจึง ไม่ลืม ไม่ลืม
ใครคนนึงในใจ สักที สักที
ต้องใช้น้ำตาเท่าไรลบภาพเธอในใจ
ทำอย่างไร ก็ลืมไปแล้วว่าต้องลืมยังไง
ต้องใช้เวลา
ทุกวันทำได้เพียงนั่งมองนาฬิกา
รอจนเช้าให้เรื่องราว มันเลือนลางเธอก็ยังกลับมา
ก็เพิ่งได้รู้ว่าวันนึง เพียงแค่ความคิดถึงก็ทรมาน
ติดอยู่ในวังวนเรื่องราวในวันวานผ่านไป
ภาวนาให้ฉันไม่ฝันถึงเธอ
ให้เพลงรักที่ฟังไม่พูดถึงเธอ
ทำได้เพียงปล่อยเบลอ แต่สุดท้ายก็ยังคิดถึงเธอ
โอใจไยเจ้าจึง ไม่ลืม ไม่ลืม
ใครคนนึงในใจ สักที สักที
ก็ลืมไปว่าลืมยังไงยังคงคิดถึงเธออยู่อย่างนี้
โอใจไยเจ้าจึง ไม่ลืม ไม่ลืม
ใครคนนึงในใจ สักที สักที
ต้องใช้น้ำตาเท่าไรลบภาพเธอในใจ
ทำอย่างไร ก็ลืมไปแล้วว่าต้องลืมยังไง
ก็อยากจะลืมทุกวันเวลาที่เราได้เจอ
แต่จำได้แค่เพียงฉันเคยมีความสุขเพราะเธอ
ไม่ลืม ไม่ลืม
ใครคนนึงในใจ สักที สักที
ก็ลืมไปว่าลืมยังไงยังคงคิดถึงเธออยู่อย่างนี้
โอใจไยเจ้าจึง ไม่ลืม ไม่ลืม
ใครคนนึงในใจ สักที สักที
ต้องใช้น้ำตาเท่าไรลบภาพเธอในใจ
ทำอย่างไร ก็ลืมไปแล้วว่าต้องลืมยังไง
ไม่ลืม ไม่ลืม
ไม่ลืม ไม่ลืม
ไม่ลืม ไม่ลืม
ก็ลืมไปแล้วว่าต้องลืมยังไง
