เสียงของเธอที่คอยพร่ำบอก
เธอมีความสุขเพียงไหน
ฉันมีคุณค่ามากเท่าไหร่
แต่ลึกลงไปข้างในหัวใจ
รอยร้าวที่ปิดไว้
มันคอยทำร้ายเธอเรื่อยไป
อาจเป็นที่ฉันเอง ที่ยังต้องการ เจอะเธออีกครั้ง
อาจเป็นที่ฉันเอง ที่พยายาม ฉุดรั้ง
ทั้งที่รู้ว่าความเจ็บปวดเป็นยังไง
รู้ทั้งรู้ว่าควรเดินออกไป.. ให้ไกล
รักที่มีแต่รอยน้ำตา
เรียกว่าความสุขได้มั้ย
ฉันว่าไม่ใกล้เคียงเท่าไหร่
รักที่เป็นแค่เพียงชั่วคราว
ยิ่งนานยิ่งปวดร้าว
มันคอยทำร้ายเธอเรื่อยไป
อาจเป็นที่ฉันเอง ที่ยังต้องการ เจอะเธออีกครั้ง
อาจเป็นที่ฉันเอง ที่พยายาม ฉุดรั้ง
ทั้งที่รู้ว่าความเจ็บปวดเป็นยังไง
รู้ทั้งรู้ว่าควรเดินออกไป.. ให้ไกล
กอดเธอไว้ได้เพียงเท่านี้ ให้เป็นความทรงจำที่ดี เราคงฝืนกันต่อไปไม่ไหว
อาจเป็นที่ฉันเอง ที่ยังต้องการ เจอะเธออีกครั้ง
อาจเป็นที่ฉันเอง ที่พยายาม ฉุดรั้ง
ทั้งที่รู้ว่าความเจ็บปวดเป็นยังไง
รู้ทั้งรู้ว่าควรเดินออกไป.. ให้ไกล
